مقایسه سونوگرافی و تست الکترودیاگنوستیک در تشخیص بیماری سندرم تونل کارپال

زمینه و هدف: پیشرفت­های حاصله در فن­آوری اولتراسوند با کنتراست بالا در سال­های اخیر موجب توجه بیشتر به آن در تشخیص سندرم تونل کارپال شده است. مطالعه حاضر به بررسی ارزش تشخیصی سونوگرافی در این بیماری و ارتباط معیارهای مختلف آن با شدت بیماری براساس الکترودیاگنوستیک می­پردازد.روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی آینده­نگر صد بیمار که در همگی درگیری اندام فوقانی یک­طرفه بود مورد مطالعه قرار گرفتند. تمامی بیماران ابتدا تحت آزمون الکترودیاگنوستیک قرار گرفته و این آزمون به عنوان استاندارد طلایی فرض شد. سپس سطح مقطع و قطر قدامی خلفی عصب مدین در ورودی و خروجی تونل کارپال و ضخامت فلکسور رتیناکولوم توسط سونوگرافی در تمامی بیماران اندازه گیری شد. ارتباط یافته­های سونوگرافی و الکترودیاگنوستیک با نرم افزار spssنسخه 19 بررسی شد.یافته­ها:بیماران شامل84 زن و 16 مرد در گستره سنی 19 تا 72 سال (میانگین سنی 05/12±43/44 سال) قرار داشتند. از بین معیارهای بررسی شده دو معیار سطح مقطع نزدیک (پروگزیمال) و دور (دیستال) عصب ارتباط معنی­داری با تشخیص بیماری نشان دادند (به ترتیب مقدار pبرابر با 018/0 و 022/0) همچنین بین دو معیار فوق و شدت بیماری نیز ارتباط آماری معنی­داری یافت شد (هر دو مقدار pکمتر از 05/0). بهترین نقطه برش در سطح مقطع نزدیک 45/9 میلی­متر مربع بود که در آن حساسیت 9/78 درصد، ویژگی 8/82 درصد، ارزش اخباری مثبت 8/91 درصد و ارزش اخباری منفی 5/61 درصد بدست آمد.نتیجه­گیری:مطالعه حاضر نشان داد که بررسی سطح مقطع عصب مدین در ورودی تونل کارپال در تشخیص سندرم تونل کارپال مفید بوده و با توجه به حساسیت، ویژگی و ارزش اخباری مثبت بالا نه تنها در تشخیص بیماران مشکوک بلکه در غربال­گری جامعه در معرض خطر نیز می­تواند سودمند باشد .